15 krajów Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej zgodziło się przyjąć w tym roku nową wspólną walutę „ECO”. Jednak, jak pokazują doświadczenia strefy euro, związki walutowe mogą być niewygodne. Stworzenie udanego będzie wymagało od krajów ECOWAS przezwyciężenia poważnych wyzwań.
Państwa członkowskie ECOWAS doskonale zdają sobie sprawę z tych warunków, które kierowały się sześcioma kryteriami konwergencji ECO. Kryteria te obejmują deficyt budżetowy poniżej 3% PKB; dług publiczny w wysokości nie więcej niż 70% PKB; inflacja 5% lub mniejsza; i stabilny kurs walutowy. Ponadto rezerwy walutowe brutto muszą być wystarczająco duże, aby zapewnić co najmniej trzy miesiące ochrony importowej, a deficyt finansowania banku centralnego nie może przekraczać 10% dochodów podatkowych z poprzedniego roku.
Sprawą komplikują siły zewnętrzne zwłaszcza Francja. ECOWAS obejmuje osiem krajów frankofońskich – Benin, Burkina Faso, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gwineę Bissau, Mali, Niger, Senegal i Togo – które od czasów francuskiego panowania kolonialnego mają jedną walutę – frank zachodnioafrykański CFA.
W końcu waluta wspierana przez Francję, która jest obecnie związana z euro, oferuje znaczące korzyści, w tym stabilność kursów walutowych i niższe stopy procentowe. Członkowie unii walutowej franka zachodnioafrykańskiego CFA mogą nie chcieć ryzykować tych korzyści, przyłączając się do niesprawdzonej unii walutowej z krajami o wysokich stopach procentowych i inflacji – Republika Zielonego Przylądka, Gambia, Ghana, Gwinea, Liberia, Nigeria i Sierra Leone. A sama Francja jest zainteresowana odrzuceniem ECO przez kraje franka CFA, ponieważ deponują połowę swoich rezerw zagranicznych we francuskim skarbcu.
Doświadczenia strefy euro pokazały, jak niesforne mogą być związki walutowe i jak ważne jest dalsze eksperymentowanie. Związek ECOWAS nie będzie inny. Ale jeśli kraje członkowskie zobowiążą się do tego, aby działało, ECO może być dobrodziejstwem dla regionalnego i kontynentalnego wzrostu i rozwoju.