Na początku dwudziestego wieku, Amerykanie postrzegali Iran jako znaczący imperialny bufor pomiędzy Rosją a Indiami.
1901 r. przyszłość Iranu została przesądzona
W 1901 r. Angielsko-Perska Kompania Paliwowa, której właścicielami byli Brytyjczycy, całkowicie zabezpieczyła koncesję nadaną przez Szaha Mozaffara al-Dina i jego dynastię Qajar. Siedem lat później, firma odkryła bogate złoża ropy naftowej w Masjid al-Suleiman w południowozachodnim Iranie.
1914 r. Niewielkie należności licencyjne za wydobycie ropy
Kiedy w 1914 r. wybuchła I wojna światowa Angielsko-Perska Kompania zaspokajała rosnący apetyt Królewskiej Marynarki Wojennej na paliwo poprzez pompowanie ropy z największej światowej rafinerii znajdującej się w Abadan – niedaleko źródliska Zatoki Perskiej.
Następcy Mozaffara al-Din zaakceptowali niewielki, ale stabilny strumień należności licencyjnych, który wpływał do ich kufrów aż do 1925 r.
1925 r. Dynastia Palawi
Reza Khan – irański oficer kawalerii obalił rządy Qajar, mianował siebie Szachem i ustanowił dynastię Pahlawi.
Trzeźwo myślący Reza Szah Pahlawi w 1932 r. bezowocnie próbował przejąć kontrolę nad polami naftowymi, które były wówczas we władaniu Angielsko-Irańskiej Kompanii Naftowej (AIOC).
1941 r. Okupacja brytyjsko-rosyjska
Pod koniec dekady Iran próbował wdać się w bliższą relację z nazistowskimi Niemcami, aby zdestabilizować brytyjskie wpływy w kraju. Niepokojeni widmem współpracy na osi Berlin-Teheran, Winston Churchill i Józef Stalin po cichu doszli do porozumienia i obalili rządy Rezy Szaha Pahlawiego w sierpniu 1941 r. Urząd przejął syn poprzedniego władcy – 20-letni Mohammad Reza Pahlawi. (Był to ostatni szachinszach Iranu z dynastii Pahlawi, nastawiony prozachodnio oraz inicjator reform społecznych i gospodarczych w Iranie).
Pełne kalendarium historyczne relacji świata z Iranem (1901 r. do 2020 r.)
